Donderdag 28 maart 2013
Het was aangenaam druk op de opening van circa…dit. Naast vele bekende Arnhemmers ook “nieuwe gezichten”. Waarschijnlijk meegenomen door de schilders vanuit Utrecht en Amsterdam. Een kleine verrassing was het vertrouwde gezicht van Emiel achter de geïmproviseerde bar. Emiel is een oude bekende uit de legendarische Gele Rijder die nu na jaren is teruggekeerd. Voor mij een aangename verrassing: Welkom Emiel!
Nu is het woord aan de kunst. Echte schilders boven, oud-leerlingen van Lieven Hendriks. Mooi en in ontwikkeling . Zo ziet het eruit. Het is de tentoonstelling van Lieven met de minst scherpe kantjes van de drie. Eerder was Lievens eigen tentoonstelling er eentje van gezichtsbegoochelingen. Voor mij waren de “slecht opgespannen doeken” een topper. Geen voorstelling die begoochelt maar het doek zelf neemt je in de maling.
Het beeld van Rob Scholte gedroeg zich als een relikwie binnen het geheel. Het tapijt waarop het hekwerk dwangmatig de structuur van het tapijt volgde was van Frank Koolen.
Lievens tweede presentatie was er eentje met tekenaars. Ondermeer een oude kunstenaar uit Antwerpen (Bervoets) maar ook Barend van Hoek uit –meen ik- Den Bosch. Beide volgen zij een ranzig spoor in positieve zin. Het werk van Bervoets wekt de indruk dat hij in staat is om ieder onbeschreven stukje papier om te zetten in een schimmig kunstwerkje, elk met een eigen verhaal. Wie Barend van Hoek kent weet dat dit een vreselijk aardige kerel is die merkwaardige tekeningen maakt. (On)verholen sex en grote vrouwenlijven spelen regelmatig op in zijn werk. Ook dit was een mooie tentoonstelling met scherpte en diepte in een schijnbare oppervlakkigheid.
Lievens tweede presentatie was er eentje met tekenaars. Ondermeer een oude kunstenaar uit Antwerpen (Bervoets) maar ook Barend van Hoek uit –meen ik- Den Bosch. Beide volgen zij een ranzig spoor in positieve zin. Het werk van Bervoets wekt de indruk dat hij in staat is om ieder onbeschreven stukje papier om te zetten in een schimmig kunstwerkje, elk met een eigen verhaal. Wie Barend van Hoek kent weet dat dit een vreselijk aardige kerel is die merkwaardige tekeningen maakt. (On)verholen sex en grote vrouwenlijven spelen regelmatig op in zijn werk. Ook dit was een mooie tentoonstelling met scherpte en diepte in een schijnbare oppervlakkigheid.
Voor de benedenruimte heeft Anand Mahabier als curator een flink aantal kunstenaars aangedragen. Deze ruimte leent zich uitstekend voor de ideeën van voornamelijk jonge kunstenaars. Enerzijds zijn de ideeën van deze jongelingen vernieuwend en anderzijds borduren ze voort op kunstzaken die we al kennen maar dan gestoken in een nieuw jasje. Een volgende keer meer over de tentoonstellingen van Anand.
Nu is het wachten op de nieuwe cyclus die van start gaat met Rene Roeten. Ik kijk uit naar wat hij gaat laten zien. Wat gaat hij ons brengen?
O ja, nog even dit. Op de bovenverdieping hangen de foto’s van het huis van Wilma Sommers. De komende weekeinden wordt hier een dialoog opgevoerd door twee acteurs. Een dialoog die gaat over Wilma Sommers die zij niet gekend hebben. De dialoog is opgetekend door Jaap Kroneman.
Prikkelpoppie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten